Een geëffend pad? Als DAT zo was, dan zouden rechtvaardigen niet zoveel hoeven te lijden, zo schat ik dat tenminste in. Rechtvaardigen lijden meer dan goddelozen, ik heb het idee dat goddelozen eerder een geëffend pad krijgen in hun leven.
Beste Anoniem, ik denk dat rechtvaardigen inderdaad dikwijls lijden, net zoals Jezus, dé rechtvaardige bij uitstek, geleden heeft. Wie vandaag de dag in zijn leven het evangelie beleeft, zal zowiezo het kruis tegenkomen. En toch is dit een weg die naar het 'leven' leidt, en niet naar de dood. Want, indien je weg evangelisch is, is het een weg van liede (soms van kruisliefde), en heeft het een eeuwigheidswaarde, het draagt de belofte in zich ooit het volle leven te ontvangen, is het niet voor ons sterven dan is het erna. Deze weg, dit pad, is geëffend, ook al lijkt het er op het eerste zicht niet zo op. Maar een gelovige kijkt dan ook dieper dan wat hij oppervlakkig ziet. In de diepte ziet hij een weg die leven schenkt, een geëffend pad, vrij van de dood. Zo dacht ik...
De weg van de rechtvaardigheid leidt naar het leven, vrij van de dood, het "Eeuwige Leven". "Ik" (los van God) zie mijn pad, mijn levensweg als een smalle, modderige veldweg met veel diepe valkuilen. Als ik dan wéér val, heb ik medelijden met mezelf en voel ik me wéér het slachtoffer. Zolang ik me zo voel, blijf ik liggen en voel me dood. Als ik dan moe gesparteld ben, roep ik "Allez, God, help me dan". En telkens helpt Hij mij. Telkens opnieuw leert Hij mij een les. En na elke les groei ik opnieuw in de liefde, de barmhartigheid, de rechtvaardigheid, geduld . . . Niet ik maar God effent mijn pad en groeien doet nu eenmaal pijn. Ik kan niet groeien in mijn geloof in Hem zonder die pijn. Dat is de les die Hij me telkens leert en daar ben ik Hem enorm dankbaar voor . . . als de pijn weer geleden is uiteraard en ik het leven, de liefde, Zijn Liefde weer voel. Ik heb toch ook niet leren lopen zonder te vallen, kleintje.
Rechtvaardigheid - net zoals de hele weg van Jezus volgen - kan ongetwijfeld veel persoonlijk leed meebrengen, zoals Jezus zelf zoveel lijden te verduren kreeg, ten dode toe. Maar een dood die overwonnen werd in zijn opstanding. Moge het ons gegeven zijn, om af en toe, een glimp van zijn heerlijkheid op te vangen, als we ons overmand voelen door leed en pijn. En mogen wij dan ook zelf een tikkeltje van die vreugde van het volkomen ware Leven uitstralen.
Anderzijds zien wij zo dikwijls - in onze eigen kleine kring evenzeer als wereldwjd - dat zoveel menselijk leed voortvloeit uit ongerechtigheid.
Ergens in het boek Spreuken staat dit wijze woord van God: 'Beide houd ik u voor: dood en leven. Kies dan het Leven.
Heer Jezus, geef ons de genade en de moed om ook in tegenstroom de weg van uw gerechtigheid te gaan, het volle Leven tegemoet.
Een geëffend pad? Als DAT zo was, dan zouden rechtvaardigen niet zoveel hoeven te lijden, zo schat ik dat tenminste in. Rechtvaardigen lijden meer dan goddelozen, ik heb het idee dat goddelozen eerder een geëffend pad krijgen in hun leven.
BeantwoordenVerwijderenBeste Anoniem,
BeantwoordenVerwijderenik denk dat rechtvaardigen inderdaad dikwijls lijden, net zoals Jezus, dé rechtvaardige bij uitstek, geleden heeft.
Wie vandaag de dag in zijn leven het evangelie beleeft, zal zowiezo het kruis tegenkomen. En toch is dit een weg die naar het 'leven' leidt, en niet naar de dood. Want, indien je weg evangelisch is, is het een weg van liede (soms van kruisliefde), en heeft het een eeuwigheidswaarde, het draagt de belofte in zich ooit het volle leven te ontvangen, is het niet voor ons sterven dan is het erna.
Deze weg, dit pad, is geëffend, ook al lijkt het er op het eerste zicht niet zo op. Maar een gelovige kijkt dan ook dieper dan wat hij oppervlakkig ziet. In de diepte ziet hij een weg die leven schenkt, een geëffend pad, vrij van de dood.
Zo dacht ik...
De weg van de rechtvaardigheid leidt naar het leven, vrij van de dood, het "Eeuwige Leven".
BeantwoordenVerwijderen"Ik" (los van God) zie mijn pad, mijn levensweg als een smalle, modderige veldweg met veel diepe valkuilen. Als ik dan wéér val, heb ik medelijden met mezelf en voel ik me wéér het slachtoffer. Zolang ik me zo voel, blijf ik liggen en voel me dood. Als ik dan moe gesparteld ben, roep ik "Allez, God, help me dan". En telkens helpt Hij mij. Telkens opnieuw leert Hij mij een les. En na elke les groei ik opnieuw in de liefde, de barmhartigheid, de rechtvaardigheid, geduld . . . Niet ik maar God effent mijn pad en groeien doet nu eenmaal pijn. Ik kan niet groeien in mijn geloof in Hem zonder die pijn. Dat is de les die Hij me telkens leert en daar ben ik Hem enorm dankbaar voor . . . als de pijn weer geleden is uiteraard en ik het leven, de liefde, Zijn Liefde weer voel. Ik heb toch ook niet leren lopen zonder te vallen, kleintje.
Rechtvaardigheid - net zoals de hele weg van Jezus volgen - kan ongetwijfeld veel persoonlijk leed meebrengen, zoals Jezus zelf zoveel lijden te verduren kreeg, ten dode toe. Maar een dood die overwonnen werd in zijn opstanding. Moge het ons gegeven zijn, om af en toe, een glimp van zijn heerlijkheid op te vangen, als we ons overmand voelen door leed en pijn. En mogen wij dan ook zelf een tikkeltje van die vreugde van het volkomen ware Leven uitstralen.
BeantwoordenVerwijderenAnderzijds zien wij zo dikwijls - in onze eigen kleine kring evenzeer als wereldwjd - dat zoveel menselijk leed voortvloeit uit ongerechtigheid.
Ergens in het boek Spreuken staat dit wijze woord van God: 'Beide houd ik u voor: dood en leven. Kies dan het Leven.
Heer Jezus, geef ons de genade en de moed om ook in tegenstroom de weg van uw gerechtigheid te gaan, het volle Leven tegemoet.
Omer