Op" ONS" lijken!!!Dat is zeker niet lichamelijk bedoeld! Er is géén mens die volledig op elkaar gelijken...zelf een 2-eiige 2-ling niet! In wat :"zijn we dan het evenbeeld van God?" Diep in ons,in de diepte van onze ziel,waar ZIJ wonen!!!Keren we ons daarom dikwijls in stilte naar de "Drie Ene God in onze zielen! Bij die mensen kun je het zien aan hun blik!Zijn de ogen niet de "Spiegel "van onze ziel!Natuurlijk bij blinden uit zich de gemeenschap met God door de stem,de liefdevolle gebaren,hun héle "zijn" !Zo denk ik erover!Dank U Heer voor Uw oneindige Liefde voor ons(alle)mensen!!!
De Drie-eenheid: God is in zichzelf relatie: de Vader geeft zich aan de Zoon, de Zoon geeft zich als het ware terug aan de Vader - in de wederkerigheid van Hun Adem, de heilige Geest. Dit geluk en 'leven in overvloed' heeft God willen delen en Hij schiep ons, mensen. Dé mens bij uitstek is Jezus: Evenbeeld van God... Wij ervaren het dagelijks: als mensen, als stervelingen, zijn wij onderhevig aan het lijden, aan het onvolmaakte van de schepping die reikhalst naar de verlossing. Voor heel wat mensen een argument om niet te geloven of God te wantrouwen. Maar ons leven, helemaal en ten diepste toe, gaat God wél ter harte: dat heeft Hij getoond in Jezus, gekruisigd én verrezen... Het lijden komt voort uit het eindige van de schepping, moreel en kosmisch enzovoort: waarom heeft God ons dan niet oneindig geschapen? Die vraag is inderdaad al een tegenstelling, want God alleen kan oneindig zijn, want niet geschapen. In en door Jezus heeft Hij inderdaad getoond hoe Hij één werd met ons in ons mens-zijn, om van ons mens-zijn een weg terug naar de volheid van Zijn liefde te maken. En dat gebeurt in dit leven: "alleen in dit leven kunnen we van het geloof leven", zei de heilige Teresia van Lisieux ; alleen in dit leven kunnen we God en al de zijnen wederliefde betuigen met Zijn liefde en zo groeien we in onze gestalte in Jezus Christus... God en de zijnen liefhebben met Zijn liefde: het klinkt zo eenvoudig, maar het is een dagelijkse opdracht die we willen doen: de wil en het geweten zijn het instrument van de liefde. We ervaren het: het komt van Elders, en nooit zullen wij echt 'goed' zijn. God liefde kunnen we inderdaad niet verdienen, in de zin van verdiensten verzamelen door bijvoorbeeld heel wat geboden te onderhouden en toch bang te zijn voor God... Maar wél kunnen we bidden, met Moeder Maria, om de beloften van Jezus waardig te worden... Wij bestaan niet omdat wij goed zijn. Wij bestaan omdat God van ons zielsveel houdt en ons daarom in het leven roept, om te delen in Zijn leven. We moeten dus niets doen, geen bijzondere mens te zijn die wij niet zijn, doch gewoon dit kind van God te worden zoals Hij ons droomt in Jezus, de Zoon bij uitstek... Dan worden we inderdaad verdienstelijk. Zoals paus Benedictus die zijn talenten gebezigd heeft voor de Kerk en haar blijft dienen. Maar nu ervaart hij zijn onmacht en erkent hij: alleen God is God. Vertrouw daarop en dat maakt je vrij. Het doet pijn alles uit handen te geven, voor de Paus en voor elk van ons, maar Gods liefde blijft ons opvangen en zij het op de preekstoel zij het op een ziekbed: zo worden we onszelf in Jezus, geschapen als Gods evenbeeld, tot lof van Zijn Naam die liefde is voor al Zijn kinderen en heel de schepping. (br. K.M. ocds)
Lijken wij op God ? Zijn wij geschapen naar zijn beeld ? Of doen wij God gelijken op ons ? is ons beeld van god antropomorf ? Een god die als een machtig kunstenaar alles mooi en goed maakt ? Een god die spreekt in onze taal ? een god die moet rusten op de 7de dag omdat hij moe is van zijn werk ?
Ik voel dikwijls weerstand tegen de theologen die ons zeggen hoe god denkt of is. Wat weten zij daarvan ?! Zouden ze hetzelfde zeggen als hun buik niet goed gevuld was ? als ze op een kruis hingen of als ze door omstandigheden rilden van kou en angst ?
In alle onmacht en onrechtvaardigheid die mensen te lijden hebben zie ik vandaag maar 1 teken van gods liefde, 1 bewijs dat wij inderdaad op Hem kunnen gelijken, en dat is : ons vermogen om te lijden en te vergeven.
Hierin zijn we allen gelijk : de rijken niet beter dan de armen. De slimmen niet beter dan de dommen. De gehandicapten niet beter dan de machtigen : allen kunnen we het lijden dat op onze weg komt aanvaarden of weigeren. Allen kunnen we stil de liefdebron zoeken die ons helpt om ons kruis te dragen, dankbaar omdat we mogen leven en omdat gods geest in ons kan werken en vergeven.
Het ontroert me dat onze verzwakte paus dit gisteren zei : dat hij niet meer in staat is om zijn taak uit te voeren, maar dat hij ze toch zal verder zetten "met lijden en gebed"
In het scheppingsverhaal wordt de mens door god gemaakt tot "heerser" van de schepping. Maar Jezus' liefdevol leven, en zijn bereidheid om (als een onschuldig lam) zich te laten veroordelen en te sterven, geeft een heel ander beeld van mens en god. Op welke god wil ik en gij gelijken ? De Almachtige ? De Barmhartige ?
We zeggen soms vergoeilijkend : "ik heb mezelf niet gemaakt". Door wie, en naar wiens beeld zijn wij dan gemaakt ? Zijn we ooit eens geboren uit de begeerte van man en vrouw ? Worden we hier en nu herboren uit water en geest ?
Geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis... Een zin die onze diepste roeping tot uiting brengt, namelijk te zijn zoals God is: een en al liefde en barmhartigheid. Het is ons meest waarachtige ik waaraan jammer genoeg de meeste mensen niet toe komen. Gewoonlijk leven we vanuit ons oppervlakkig ik; het ik dat leeft voor zichzelf, het ik dat leeft om applaus te krijgen, het ik dat leeft om geprezen te worden, het ik dat zichzelf zo graag in het centrum plaatst. Ons waarachtige ik, waarvan de Bijbel zegt dat het geschapen is naar Gods beeld en gelijkenis, komt te weinig tot leven, het blijft gewoonlijk verborgen achter de grafsteen die maar niet wegrolt. Met Christus sterven is met Hem verrijzen: het ware ik z'n volle bloei laten kennen. Zo dacht ik...
Dit is een zinnetje waar de moslims het moeiljk mee hebben. In de Qor'an wordt immers gesproken van de mens vanuit een bloedklonter. Misschien moeten we beide teksten eens herbronnen in de originele Hebreeuwse en Arabische betekenis? Bij de Qor'an komt de vrouw overigens niet uit de man en is ze daar gelijkwaardig aan de man. Maar is zo'n discussie de essentie of roept het enkel gevoeligheden op waar taal onmogelijk kan uitdrukken wat niet zintuiglijk kan waargenomen worden?
Op" ONS" lijken!!!Dat is zeker niet lichamelijk bedoeld! Er is géén mens die volledig op elkaar gelijken...zelf een 2-eiige 2-ling niet! In wat :"zijn we dan het evenbeeld van God?" Diep in ons,in de diepte van onze ziel,waar ZIJ wonen!!!Keren we ons daarom dikwijls in stilte naar de "Drie Ene God in onze zielen! Bij die mensen kun je het zien aan hun blik!Zijn de ogen niet de "Spiegel "van onze ziel!Natuurlijk bij blinden uit zich de gemeenschap met God door de stem,de liefdevolle gebaren,hun héle "zijn" !Zo denk ik erover!Dank U Heer voor Uw oneindige Liefde voor ons(alle)mensen!!!
BeantwoordenVerwijderenDe Drie-eenheid: God is in zichzelf relatie: de Vader geeft zich aan de Zoon, de Zoon geeft zich als het ware terug aan de Vader - in de wederkerigheid van Hun Adem, de heilige Geest.
VerwijderenDit geluk en 'leven in overvloed' heeft God willen delen en Hij schiep ons, mensen. Dé mens bij uitstek is Jezus: Evenbeeld van God... Wij ervaren het dagelijks: als mensen, als stervelingen, zijn wij onderhevig aan het lijden, aan het onvolmaakte van de schepping die reikhalst naar de verlossing. Voor heel wat mensen een argument om niet te geloven of God te wantrouwen. Maar ons leven, helemaal en ten diepste toe, gaat God wél ter harte: dat heeft Hij getoond in Jezus, gekruisigd én verrezen...
Het lijden komt voort uit het eindige van de schepping, moreel en kosmisch enzovoort: waarom heeft God ons dan niet oneindig geschapen? Die vraag is inderdaad al een tegenstelling, want God alleen kan oneindig zijn, want niet geschapen. In en door Jezus heeft Hij inderdaad getoond hoe Hij één werd met ons in ons mens-zijn, om van ons mens-zijn een weg terug naar de volheid van Zijn liefde te maken. En dat gebeurt in dit leven: "alleen in dit leven kunnen we van het geloof leven", zei de heilige Teresia van Lisieux ; alleen in dit leven kunnen we God en al de zijnen wederliefde betuigen met Zijn liefde en zo groeien we in onze gestalte in Jezus Christus...
God en de zijnen liefhebben met Zijn liefde: het klinkt zo eenvoudig, maar het is een dagelijkse opdracht die we willen doen: de wil en het geweten zijn het instrument van de liefde. We ervaren het: het komt van Elders, en nooit zullen wij echt 'goed' zijn. God liefde kunnen we inderdaad niet verdienen, in de zin van verdiensten verzamelen door bijvoorbeeld heel wat geboden te onderhouden en toch bang te zijn voor God... Maar wél kunnen we bidden, met Moeder Maria, om de beloften van Jezus waardig te worden... Wij bestaan niet omdat wij goed zijn. Wij bestaan omdat God van ons zielsveel houdt en ons daarom in het leven roept, om te delen in Zijn leven. We moeten dus niets doen, geen bijzondere mens te zijn die wij niet zijn, doch gewoon dit kind van God te worden zoals Hij ons droomt in Jezus, de Zoon bij uitstek...
Dan worden we inderdaad verdienstelijk. Zoals paus Benedictus die zijn talenten gebezigd heeft voor de Kerk en haar blijft dienen. Maar nu ervaart hij zijn onmacht en erkent hij: alleen God is God. Vertrouw daarop en dat maakt je vrij. Het doet pijn alles uit handen te geven, voor de Paus en voor elk van ons, maar Gods liefde blijft ons opvangen en zij het op de preekstoel zij het op een ziekbed: zo worden we onszelf in Jezus, geschapen als Gods evenbeeld, tot lof van Zijn Naam die liefde is voor al Zijn kinderen en heel de schepping.
(br. K.M. ocds)
Lijken wij op God ? Zijn wij geschapen naar zijn beeld ?
BeantwoordenVerwijderenOf doen wij God gelijken op ons ? is ons beeld van god antropomorf ? Een god die als een machtig kunstenaar alles mooi en goed maakt ? Een god die spreekt in onze taal ? een god die moet rusten op de 7de dag omdat hij moe is van zijn werk ?
Ik voel dikwijls weerstand tegen de theologen die ons zeggen hoe god denkt of is. Wat weten zij daarvan ?! Zouden ze hetzelfde zeggen als hun buik niet goed gevuld was ? als ze op een kruis hingen of als ze door omstandigheden rilden van kou en angst ?
In alle onmacht en onrechtvaardigheid die mensen te lijden hebben zie ik vandaag maar 1 teken van gods liefde, 1 bewijs dat wij inderdaad op Hem kunnen gelijken, en dat is : ons vermogen om te lijden en te vergeven.
Hierin zijn we allen gelijk : de rijken niet beter dan de armen. De slimmen niet beter dan de dommen. De gehandicapten niet beter dan de machtigen : allen kunnen we het lijden dat op onze weg komt aanvaarden of weigeren. Allen kunnen we stil de liefdebron zoeken die ons helpt om ons kruis te dragen, dankbaar omdat we mogen leven en omdat gods geest in ons kan werken en vergeven.
Het ontroert me dat onze verzwakte paus dit gisteren zei : dat hij niet meer in staat is om zijn taak uit te voeren, maar dat hij ze toch zal verder zetten "met lijden en gebed"
In het scheppingsverhaal wordt de mens door god gemaakt tot "heerser" van de schepping. Maar Jezus' liefdevol leven, en zijn bereidheid om (als een onschuldig lam) zich te laten veroordelen en te sterven, geeft een heel ander beeld van mens en god.
Op welke god wil ik en gij gelijken ?
De Almachtige ? De Barmhartige ?
We zeggen soms vergoeilijkend : "ik heb mezelf niet gemaakt".
Door wie, en naar wiens beeld zijn wij dan gemaakt ?
Zijn we ooit eens geboren uit de begeerte van man en vrouw ?
Worden we hier en nu herboren uit water en geest ?
GBY
Geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis...
BeantwoordenVerwijderenEen zin die onze diepste roeping tot uiting brengt, namelijk te zijn zoals God is: een en al liefde en barmhartigheid. Het is ons meest waarachtige ik waaraan jammer genoeg de meeste mensen niet toe komen. Gewoonlijk leven we vanuit ons oppervlakkig ik; het ik dat leeft voor zichzelf, het ik dat leeft om applaus te krijgen, het ik dat leeft om geprezen te worden, het ik dat zichzelf zo graag in het centrum plaatst. Ons waarachtige ik, waarvan de Bijbel zegt dat het geschapen is naar Gods beeld en gelijkenis, komt te weinig tot leven, het blijft gewoonlijk verborgen achter de grafsteen die maar niet wegrolt. Met Christus sterven is met Hem verrijzen: het ware ik z'n volle bloei laten kennen.
Zo dacht ik...
Dit is een zinnetje waar de moslims het moeiljk mee hebben. In de Qor'an wordt immers gesproken van de mens vanuit een bloedklonter. Misschien moeten we beide teksten eens herbronnen in de originele Hebreeuwse en Arabische betekenis? Bij de Qor'an komt de vrouw overigens niet uit de man en is ze daar gelijkwaardig aan de man. Maar is zo'n discussie de essentie of roept het enkel gevoeligheden op waar taal onmogelijk kan uitdrukken wat niet zintuiglijk kan waargenomen worden?
BeantwoordenVerwijderen